Szubinianka jest godnym Kawalerem Orderu Uśmiechu

Poznałam Panią ponad dwadzieścia lat temu, kiedy prowadziła Pani świetlicę dla dzieci. Już wtedy była Pani na emeryturze. Jestem pod ogromnym wrażeniem, że ciągle Pani trwa na posterunku.
Kocham te dzieci, a one się odwzajemniają . To się zaczęło ponad 23 lata temu, świętej pamięci ks. Jan Kątny, ówczesny proboszcz parafii św. Marcina, prosił emerytowanych nauczycieli, aby pomogli w prowadzeniu świetlicy dla dzieci. Naszym zadaniem była pomoc w odrabianiu lekcji oraz organizowanie dzieciom czasu wolnego. Na początku spotykaliśmy się w salkach katechetycznych, później dostaliśmy lokal w podziemiach obecnego liceum. Nazwaliśmy to miejsce „Przytuliskiem”, ostatecznie przenieśliśmy się do „Domu Harcerza”, a nasze miejsce na ziemi nazwaliśmy „Krainą Uśmiechu”.

Idąc tutaj, szukałam napisu na budynku, nie znalazłam.
Bo obiekt przygotowywany jest do generalnego remontu. Nie wiem, jakie plany ma wobec niego burmistrz Szubina Artur Michalak. Będzie, co los przyniesie.

Czego Pani brakuje w „Krainie Uśmiechu”.
Mamy tu pod opieką przemiłego chłopca, który słyszy, ale nie mówi, dlatego żałuję, że nie uczą nas języka migowego.

Za swą działalność została Pani uhonorowana, między innymi, Stalowym Aniołem oraz została Pani Kawalerem Orderu Uśmiechu.
Nie przywiązuję wielkiej wagi do odznaczeń, chociaż przyznaję, że było miło zostać Kawalerem Orderu Uśmiechu, nawet żywy sok z cytryny wypiłam bez skrzywienia. Nie pracowałam dla odznaczeń. Ba, nawet nie przyszło mi do głowy, że ktoś powinien mnie docenić. Do życia społecznego dorastałam w harcerstwie, do którego wstąpiłam w 1956 roku.

O harcerstwie lat 50. XX wieku mówi się, że to „czerwone harcerstwo”. Jak Pani wspomina tamten czas.
Na te, a nie inne lata przypadła nasza młodość, na bakier z kościołem nie byliśmy i ja do dziś nie jestem. Kiedy ksiądz nas prosił o pomoc, pospieszyliśmy natychmiast.

Czego uczyła Pani w szkole?
Za moich czasów nauczyciel musiał być wszechstronny, ale moim głównym przedmiotem była technika. Ciekawy przedmiot, ponieważ ucząc, jak budować proste rzeczy, można odkryć przyszłego inżyniera czy… kucharkę, bo w programie mieliśmy, między innymi, gospodarstwo domowe. To było ciekawe, bo dzieci przynosiły przepisy z domów. Do dziś mam przepis na rogaliki, który przyniósł mi Robert Luchowski, dzisiejszy burmistrz Żnina. Wiem, że kilku moich uczniów skończyło studia techniczne.

Jakie było Pani dzieciństwo?
To był szczęśliwy dom z trojką dzieci. Ojciec pracował w Zakładach Mięsnych w Bydgoszczy, mama nie pracowała, mieszkała z nami babcia. Rodzice mieli czas i na pracę w polu, i dla dzieci. Tato po pracy czytał nam książki, obowiązkowo całą rodziną uczestniczyliśmy we wszystkich świętach, jakie organizowano w Szubinie. Ja byłam zwykłą dziewczynką, miałam długie warkocze i miałam mnóstwo koleżanek. Przyjaźnie szkolne są dla mnie ważne do dziś.

Jaki był Szubin Pani dzieciństwa?
Wszyscy ludzie się znali, byli dla siebie bardzo życzliwi, kłaniano się sobie wzajemnie.

Benigna Olszewska
Mieszka w Szubinie. Absolwentka Uniwersytetu Gdańskiego, gdzie studiowała technikę. Uhonorowana tytułem Kawaler Orderu Uśmiechu, i Stalowym Aniołem. Emerytowana nauczycielka SP nr 2.
Prowadzi aktywny tryb życia, jest filarem „Krainy Uśmiechu”, przewodnicząca Harcerskiego Klubu Seniora. Lokalny kronikarz. Uwielbia czytać. Kocha dzieci, ma syna. Jest babcią czworga wnucząt. Marzy o poznaniu języka migowego. Nie kryje dumy ze swych uczniów. Życzliwa dla zwierząt, ma w domu psa i dwa koty.