Taki był ten mijający rok 2014

Człowiek Roku – Teresa Piotrowska, minister spraw wewnętrznych. Dziennikarze wieszczyli jej emeryturę. I szok – premier Ewa Kopacz ogłosiła, że na czele resortu stanie bydgoszczanka. Wyróżnienie to nie jest nagrodą za awans. W ciągu kilku miesięcy Piotrowska pokazała, że można - korzystając ze swojej pozycji w rządzie - zrobić dużo dla miasta. Walczy o Bydgoszcz jak lwica!

Sukces Roku – Rafał Bruski, prezydent Bydgoszczy. Reelekcja w dobrym stylu, wygrana w drugiej turze z bezpieczną przewagą nad rywalem. Bruski pokonał nie tylko Konstantego Dombrowicza, ile wielką machinę – od kiboli Zawiszy, po skrajnych lewicowców.

Powrót Roku – Bogdan Dzakanowski, radny Porozumienia Dombrowicza. Rodzynek ze środowiska Dombrowicza, przynajmniej przez cztery lata będzie miał słuchaczy, został radnym. Trudno powiedzieć, kim jest. Happenerem? Błaznem? Prowokatorem? Działaczem? Wypracował sobie tytuł człowieka-instytucji. Chłop prosty jak drut, a wygrał w swoim okręgu z Dombrowiczem czy prof. Małgorzatą Tafil-Klawe. Byle Powrót Roku 2014 nie zakończył się Kompromitacją Roku 2015.

Rozrzutność Roku – Kampania Małgorzaty Stawickiej, kandydatki na prezydenta Bydgoszczy. Kto w panią tyle kasy władował, pani Gosiu? Nie wiem, ale mam nadzieję, że odda pani z własnej kieszeni chociaż połowę… Bilboardy, plakaty, ulotki i spoty. Stała się pani na kilka tygodni nowym symbolem Bydgoszczy. I przegrała z kretesem, ale przecież każdy w miarę rozgarnięty bydgoszczanin, nawet nie interesujący się polityką przewidywał tę klęskę. Może doradcą był hipnotyzer w stylu Kaszpirowskiego?

Przebój Roku – „Trafiam w potrzeby bydgoszczan”. Skoro Stawicka już tyle wydała na kampanię, niech te pieniądze nie pójdą na marne. Nagradzamy ją za hita muzycznego roku. Cały tekst tego evergreena mieści się w tytule, muzyka brzmi niczym miks hitów disco-polo z weselnymi szlagierami z lat 80-tych. Specjalne wyróżnienie w tej kategorii – kieliszek ciepłej wódki - dla twórcy teledysku.

Duma Roku – Pracownicy PESY, dzięki którym prezes Tomasz Zaboklicki odbierał tak ważne nagrody, jak wyróżnienie Finacial Times. Bydgoszczanie nigdy tych momentów nie zapomną.

Idiotyzm Roku – Decyzja wojewódzkiego konserwatora zabytków zabraniająca rozebranie starej parowozowni przez Pesę. Dzięki Bogu jakoś udało się ją odkręcić i zamiast domku dla nietoperzy przy Dworcu PKP stanie hala, w której pracę znajdzie kilkuset bydgoszczan.

Skuteczność Roku – Bydgoski Park Technologiczno-Przemysłowy. Niewielu bydgoszczan wie, gdzie się znajduje, ale tam powstaje bez rozgłosu tysiące miejsc pracy i to w firmach należących do światowej czołówki. Brawo dla zarządu Parku, który już nie mieści się w swoich granicach.

Ekscytacja Roku – IKEA w mieście. Już niebawem, za kilka miesięcy, tłum zwolenników samotnego skręcania szafek, foteli i stolików, szklanek jak u mojej babci i zwyczajnych białych talerzy, klopsików, które podobno są kultowe – wpadnie do hali i zostawi tam całe swoje oszczędności. IKEA ma magię.

Kulinarne Odkrycie Roku – Oksana Ustinova, właścicielka Restauracji Wysoki Zamek. Z pochodzenia lwowianka, ale z serca – bydgoszczanka. Każdy kto choć raz odwiedził maleńką, ale przytulną i smaczną restauracyjkę na Wełnianym Rynku, wyszedł zachwycony. Nie tylko jedzeniem, ale też serdecznością gospodyni. Pani Oksano, trzymam kciuki, za Ukrainę i Pani biznes!

Wzlot i Upadek Roku – Zawisza Bydgoszcz. W maju płakaliśmy ze szczęścia, kiedy piłkarze Zawiszy po raz pierwszy w historii zdobywali Puchar Polski i to na Stadionie Narodowym. Poprawili Superpucharem. Dzisiaj, zaledwie kilka miesięcy później – zamykają ligową tabelę, grają przy pustych trybunach. Panowie! Budzimy się ze snu! Żeby za rok nie witać was w pierwszej lidze!

Nadzieja Na Przyszły Rok – niech nie będzie gorszy niż ten, który się kończy. Odłóżmy na bok polityczne spory, bo w życiu jest dużo ważniejszych spraw, jak choćby miłość, rodzina, zdrowie i odpoczynek.